Ένα βήμα μπροστά, δύο πίσω - Μαζικές διαδηλώσεις στη Γαλλία, κατά των gay γάμων και της υιοθεσίας

Οι ανθρώπινες κοινωνίες χορεύουν με τα βήματα του τανγκό. Ένα μπροστά, δύο πίσω. Πρόσφατο παράδειγμα, οι μαζικές διαδηλώσεις στη Γαλλία - υποκινούμενες από τη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία με τα πολλά φοβικά σύνδρομα και τις ηθικοπλαστικές, υποκριτικές απόψεις της - κατά των gay γάμων και της υιοθεσίας από ζευγάρια του ιδίου φύλου. 

«Ένα παιδί χρειάζεται έναν πατέρα και μία μητέρα. Χρειάζεται μία πατρική και μία μητρική πλευρά και μ' αυτό το νομοσχέδιο αυτό θα γίνει αδύνατο. Έτσι είναι και δεν μπορούμε να πάμε ενάντια στη φύση» σχολίασε μία διαδηλώτρια, ανάμεσα σε πολλούς άλλους χιλιάδες οι οποίοι κατέβηκαν στους δρόμους, για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στην πρόθεση της γαλλικής κυβέρνησης να νομιμοποιήσει τους γάμους ομοφυλοφίλων, αλλά και να δώσει στα εν λόγω ζευγάρια το δικαίωμα της υιοθεσίας.

Οι διαδηλώσεις - οι οποίες έλαβαν χώρα το Σάββατο 17/11 - πραγματοποιήθηκαν σε πολλές μεγάλες πόλεις της Γαλλίας, ενώ σύμφωνα με την Αστυνομία, μόνο στο Παρίσι συγκεντρώθηκαν 70.000 άτομα. Και, φυσικά, πολλοί από τους διαδηλωτές ήταν μέλη Ρωμαιοκαθολικών οργανώσεων. Οι ίδιοι, ωστόσο, δεν διαμαρτυρήθηκαν ποτέ κατά ορισμένων Καθολικών ιερέων οι οποίοι κατηγορούνται για αποπλάνηση ανηλίκων.

Παρά την αντίθεση 1.000 δημάρχων (μαζεύουν και αυτοί τις ψήφους αδαών και αγράμματων) και της Εκκλησίας, ο πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας Φρανσουά Ολάντ, είναι αποφασισμένος να υλοποιήσει την προεκλογική του δέσμευση, παρέχοντας μ' αυτόν τον τρόπο ίσα δικαιώματα σε όλους τους Γάλλους πολίτες, και ακολουθώντας έτσι το δρόμο που «άνοιξαν» χώρες όπως η Γερμανία, η Σουηδία και η Μεγάλη Βρετανία. Χώρες οι οποίες επιτρέπουν την υιοθεσία παιδιών από ομοφυλόφιλους.

Με δύο κουβέντες: Εκείνοι οι οποίοι διαδηλώνουν εναντίον ενός ζητήματος που αφορά την ισονομία μεταξύ πολιτών και φορολογουμένων, είναι κοινωνικά ανώριμοι και πολιτισμικά αδαείς. Αν, μάλιστα, βρίσκονταν σε ανάλογη θέση, θα ένιωθαν τη διάκριση στο πετσί τους. Επιπλέον αγνοούν, ότι μέχρι τον 12ο αιώνα μ.Χ. στη δυτική Ευρώπη, η Εκκλησία επέτρεπε την πνευματική ένωση ανθρώπων του ίδιου φύλου! Με άλλα λόγια τους πάντρευε, χωρίς φυσικά να χαρακτηρίζει τις συγκεκριμένες ενώσεις ως «gay γάμο».

Ας το επαναλάβουμε από αυτό εδώ το βήμα: Σε μία φιλελεύθερη κοινωνία, οφείλουμε να ακούμε όλες τις φωνές, ακόμη και τις πλέον απολυταρχικές. Όχι, όμως, δεν πρέπει να ικανοποιηθούν οι πρωτόγονες απόψεις τους, οι οποίες δεν διαφέρουν από εκείνες του κάθε εγκληματία και τυχάρπαστου, κομπλεξικού Ταλιμπάν. Γεννηθήκαμε ισότιμοι, ζούμε ισότιμα, παθαίνουμε ισότιμα. Στα λόγια, όμως, ή έμπρακτα; Όλα τα υπόλοιπα αποτελούν κατάλοιπα και ψυχοπαθολογικές αντιδράσεις μιας comme il faut κοινωνίας, που ζει μέσα στη νεύρωση και τα κόμπλεξ.