Το ποίημα της Ζωής Καρέλλη που ακολουθεί, αποτελεί έναν κεκαλυμμένο και «εσωτερικό» ύμνο στον Έρωτα.
Πόσες φορές δεν έχετε ευχηθεί να υπήρχε ένα βιβλίο με συμβουλές για τις σχέσεις, ιδιαίτερα στις μέρες μας που τα πράγματα έχουν δυσκολέψει αρκετά;
Όταν ψάχνεις, βρίσκεις. Στην προκειμένη περίπτωση δεν βρήκα κάτι, αλλά έμαθα ότι μόλις τέσσερις απλές και «βέβηλες» λέξεις μπορούν να φτιάξουν μία πρόταση γεμάτη συναίσθημα: «Ψάχνω χαμένες μονές κάλτσες». Στην εποχή του internet, της κρίσης ταυτότητας και της έλλειψης μιας πραγματικής αγκαλιάς, είναι ίσως ο πλέον ποιητικός τρόπος για να δηλώσει κάποιος την απεγνωσμένη μοναξιά του, αλλά και την ηρωική αγωνία του να βρει το άλλο του μισό. Και όλα αυτά σ' ένα ταπεινό προφίλ κάποιου site, χαμένο στο διαδικτυακό διάστημα.
«Δεν συμμερίζομαι τη γνώμη σας σχετικά με τους εθνικούς πόρους και την ισορροπία που βρίσκεται ανάμεσα στα έξοδα και τα έσοδα. Αν συνυπολογίσετε τη φοβερή δυστυχία του λαού και την αφορία (έλλειψη καρποφορίας) που θα μπορούσε να πλήξει επί μακρόν το έδαφος της Ελλάδος, ελλείψει πιστώσεων και κεφαλαίων, θα βλέπατε ότι τα μέσα που διαθέτουμε είναι τελείως δυσανάλογα προς τις ανάγκες μας, πράγμα που με ανησυχεί, διότι μπορώ και συμπάσχω, και υποφέρω περισσότερο από τους δυστυχείς που μου ζητούν ψωμί και δεν μπορώ να τους δώσω.»
Ιωάννης Καποδίστριας, 13 Απριλίου 1828
Αλήθεια, πόσοι άνθρωποι διαθέτουν αυτή την ξεχωριστή ομορφιά και ακτινοβολία που μπορεί να μας μαγνητίσει από το πρώτο λεπτό; Χαρακτηρίζουμε μία φωνή, μία παρουσία, ένα βιβλίο ως «γοητευτικά» και αναφερόμαστε σε αυτήν την ιδιαίτερη δύναμη που μας έλκει να τα θαυμάσουμε. Και θαυμάζουμε κάποιον ή κάτι, όταν «εκφράζουν» ιδέες και ιδανικά που οι ίδιοι έχουμε ως άνθρωποι.
