Η εξουσία τρελαίνει - Μιλούν με τον Θεό, αρνούνται την πραγματικότητα, πάσχουν από εμμονές…

Ο Αντώνης Σαμαράς ανέβασε τον πήχη ψηλά: Μιλάει με τον Κύριο του Πάντων, ενώ δεν διστάζει να υπόσχεται ανάπτυξη και ανάκαμψη! Ο Ευάγγελος Βενιζέλος συμπεριφέρεται ως αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, αν και το ΠΑΣΟΚ μετατρέπεται σε ΚΟΔΗΣΟ, και μάλιστα με ραγδαίους ρυθμούς. Καλώς ήρθατε στο μεγαλύτερο άσυλο του πλανήτη.

Θέλετε και άλλα παραδείγματα; Ο Φώτης Κουβέλης βιώνει μια άνευ προηγουμένου κρίση αριστερής ταυτότητος, ενώ ο πολυσυλλεκτικός ΣΥΡΙΖΑ συμπεριφέρεται ως άτομο με πολυσχιδή προσωπικότητα: ο ένας δηλώνει ανέτοιμος να κυβερνήσει, ενώ ο άλλος απαντά ότι είναι έτοιμος να καταργήσει τα καταστροφικά Μνημόνια. Ποιον από τους δύο να πιστέψει κανείς; Προφανώς και τους δύο!

Όσο για τον Νίκο Μιχαλολιάκο, ατενίζει το μελλοντικό γραφείο του στο Δήμο Αθηναίων και - γιατί όχι; - ακόμη πιο ψηλά. Για το ΚΚΕ, ούτε λόγος: ζει στο δικό του, παράλληλο σύμπαν κι ίσως καλά κάνει! Αν μη τι άλλο, δεν ξεφεύγει ιδεολογικά απ' όσα πιστεύει εδώ και 70 τουλάχιστον χρόνια, με αποτέλεσμα η εμμονή του να λειτουργεί ως προστατευτική ασπίδα κατά της πολιτικής τρέλας.

Ναι, καλά καταλάβατε! Η εξουσία - με τον έναν ή τον άλλο τρόπο - τρελαίνει. Αυτό βεβαίως μπορεί να συμβεί σ' οποιονδήποτε επαγγελματία: όταν κάποιος εργάζεται πολύ, σκέφτεται ακόμη περισσότερο και πράττει με ακόμη πιο τρελούς ρυθμούς. Το μυαλό δε θέλει και πολύ για ν' αρχίσει να βλέπει τα πράγματα… ανάποδα. Κάπως έτσι, οι επαγγελματίες της πολιτικής άρχισαν (άλλος λίγο, άλλος πολύ) να τρελαίνονται μαζικώς.

Πλέον αδυνατούν ακόμη και να συγκρατήσουν τις σκέψεις τους, ενώ πολλές φορές μιλούν σαν να έχει μπει μέσα τους η πιο δραματική… drama queen: Αναφέρουν με περισσή ευκολία πως αν δεν πάρουμε την οικονομική μεθαδόνη, θα πεινάσουμε, θα πεθάνουμε, θα γίνουμε βορά στις ορέξεις αδηφάγων εξωγήινων. Εκμυστηρεύονται στα media ότι μίλησαν ακόμη και με το Θεό, ο οποίος διεμήνυσε (με φωνή στεντόρεια και τρομακτική) ότι δεν γίνεται τίποτα καλύτερο όσον αφορά στη σκληρότητα των νέων μέτρων.
Βλέπουν το κόμμα τους να συρρικνώνεται σαν «πρωταγωνιστής» στην ταινία «Αγάπη μου, συρρίκνωσα το ΠΑΣΟΚ», παρόλα αυτά συμπεριφέρονται σαν να είναι οι νικητές των εκλογών.

Άλλοι, πάλι, βγάζουν κασετοφωνάκια μέσα στη Βουλή, ξετρυπώνουν φραντζόλες μέσα από την τσάντα τους, κλαίνε live, υπόσχονται ότι δεν θα ψηφίσουν ξανά στο μέλλον παρόμοια μέτρα αλλά θα το πράξουν για τελευταία φορά, φωνάζουν ότι δεν είναι στη Βουλή για να κάνουν «κατινιές» (αυτό το καλό το είπε η κ. Ζαρούλια)…

Και η λίστα δεν έχει τέλος. Μοιάζει μ' εκείνη της Λαγκάρντ που είναι ατελείωτη, μόνο που δεν αφορά παράνομες καταθέσεις στο εξωτερικό, αλλά φανερώνει συμπτώματα πολιτικής παράκρουσης, λίγο πριν από το οριστικό τέλος της σαθρής Μεταπολίτευσης.