Αν...

Μία διαφορετική ερωτική ιστορία σε μία διαρκώς μεταβαλλόμενη εποχή, στην οποία η μόνη σταθερή αξία είναι ο έρωτας. Αλήθεια, πόσο επηρεάζει ο έρωτας την κρίση και πόσο επηρεάζεται από αυτήν; Αποτελεί την απάντηση σε όσα ζούμε ή «περνάει κρίση» κι αυτός; Κι από την άλλη, πόσο εύκολη είναι η «μοναξιά» ή η «ελευθερία» για έναν άνθρωπο; Πόσο κοντά μπορεί να έρθει στον έρωτα και να μην τον συναντήσει ποτέ;

Το «Αν…» είναι μια ιστορία από δύο διαφορετικές οπτικές γωνίες, στον ίδιο χρόνο, με κοινά πρόσωπα και γεγονότα. Αν ο Δημήτρης έβγαινε από το σπίτι του ένα βράδυ, στην Αθήνα του 2009, θα γνώριζε τη Χριστίνα και θα ζούσαν ένα μεγάλο έρωτα. Αν ο Δημήτρης δεν έβγαινε από το σπίτι του, η Χριστίνα θα παρέμενε γι' αυτόν άγνωστη, αν και θα ζούσαν στην ίδια πόλη. Πώς θα ήταν η ζωή του Δημήτρη, έχοντας ζήσει τον έρωτα και πώς χωρίς αυτόν; Θα σκεφτόταν και θα δρούσε διαφορετικά;

«Ένα διαφορετικό love story, σε μία εποχή που όλα αλλάζουν», είναι μία φράση που γράφτηκε για να χαρακτηρίσει την ταινία και πιστεύω πως το κάνει με τον πιο ωραίο τρόπο. Το σενάριο και τη σκηνοθεσία υπογράφει ένας «τηλεοπτικός σταρ» (όπως του έχει αποδοθεί) κι αυτό αποτελεί και το μεγαλύτερο «εμπόδιο» ή «πρόκληση» (όπως το είδε ο ίδιος) σ' αυτό το εγχείρημα.

Το επίθετο «τηλεοπτικός», συνοδεύοντας τη λέξη «σταρ», δεν μας παραπέμπει σε κάτι θετικό. Αντιθέτως, έχουμε συνηθίσει να ταυτίζουμε τις τηλεοπτικές παραγωγές με την ποιοτική αβεβαιότητα καθώς, κάθε τι που «καταναλώνεται» μαζικά, «πάσχει» συνήθως από κάποια έλλειψη ή μειονέκτημα. Αυτό το «μελανό σημείο» στις τηλεοπτικές σειρές του Παπακαλιάτη ήταν για πολλούς το γεγονός ότι το σενάριο, οι ιστορίες δηλαδή που αφηγούνταν, ήταν «αντιγραφή» από ξένες (αμερικανικές κυρίως) σειρές ή ταινίες.

Και μετά, ήταν και το γεγονός ότι οι ιστορίες των ηρώων, περιείχαν «υπερβολικά πολλή φαντασία», δεν ήταν ρεαλιστικές ή έστω καθημερινές. Κι όμως, αν το σκεφτούμε καλύτερα, αυτό δεν ψάχνουμε στην τέχνη, με όποια μορφή κι αν έχει, το «παραμύθι» κι η «απόδραση» από την πραγματικότητα δεν είναι αυτά που θέλουμε να «ζήσουμε», όταν βλέπουμε μια σειρά ή μια ταινία;

Ο σκοπός της τέχνης αυτός είναι, κι αυτό είναι που κάνει και ο Χριστόφορος: γράφει ιστορίες ενός παράλληλου κόσμου για όσους θέλουν ακόμα να ονειρεύονται, «γυρίζοντας» στην πραγματικότητα όταν αυτό είναι αναγκαίο (και μόνο τότε). Κι όσο για την «αντιγραφή» ιδεών, θα ήταν καλύτερα αν κανείς επικεντρωνόταν σε αυτό που έχει σημασία: τον τρόπο με τον οποίο κάτι παρουσιάζεται και το πώς προσαρμόζεται από τον δημιουργό στο δικό του έργο.

Και αυτό, ο Παπακαλιάτης το κάνει πολύ καλά, καταφέρνει να «κάνει δικό του» το κάθε «ξενόφερτο» στοιχείο ή επιρροή. Δεν πρόκειται για «αντιγραφή» αλλά για «κλέψιμο», κι αυτό είναι δείγμα ενός ταλαντούχου και ευφυή καλλιτέχνη. Και φυσικά, δεδομένου ότι πρόκειται για μία ελληνική παραγωγή, θα ήταν καλό να αποβάλλουμε τα (κακά) στερεότυπα και να την κρίνουμε αφού (και όχι πριν) τη δούμε.