Τα τραγελαφικά γεγονότα στα Χανιά, το Σαββατοκύριακο που πέρασε, αποδεικνύουν το αυτονόητο. Ότι δηλαδή, τα μέλη και τα υψηλόβαθμα στελέχη της Χρυσής Αυγής κυριαρχούνται από την αυτοπεποίθηση ότι αύριο, μεθαύριο, σε δύο ή πέντε χρόνια το πολύ θα βρίσκονται στην εξουσία, πράγμα διόλου απίθανο. Άλλωστε τα άκρα έχουν την τάση να επεκτείνονται, θυμίζοντας τα πλοκάμια μυθικών θαλάσσιων τεράτων. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση, το «παραμύθι» δεν θα έχει μάγους και τέρατα, αλλά μόνο τέρατα. Άλλωστε δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα ένας πολιτικός... μάγος, ο οποίος θα μπορούσε να καταστεί αντίβαρο στην επέλασή τους.
Και όποιος θεωρεί ότι η Χρυσή Αυγή θα σταματήσει στις λεκτικές (και όχι μόνο) επιθέσεις εναντίον αλλοδαπών, ομοφυλόφιλων και καλλιτεχνών, αυταπατάται. Το μίσος δεν διαχωρίζει τις μειονότητες σε θεμιτές και αθέμιτες, καλές και κακές: όποιος διαφωνεί, θα παίρνει το μάθημά του. Το πρόβλημα, ωστόσο, δεν βρίσκεται στην παρουσία αυτού του σκοτεινού και αδιάλλακτου - κατά την άποψή μου - μορφώματος, αλλά στο γεγονός ότι ολοένα και περισσότεροι Έλληνες εξωτερικεύουν τον Χρυσαυγίτη που έκρυβαν εδώ και πολλά χρόνια μέσα τους.
Εργοδότες απειλούν τους υπαλλήλους τους ότι αν δεν κάτσουν φρόνιμοι, θα καλέσουν τη Χρυσή Αυγή. Δάσκαλοι απειλούν μαθητές χρησιμοποιώντας τον ίδιο «μπαμπούλα». Ηλικιωμένοι φωνάζουν τη «χρυσή άμεση δράση» για ν' απομακρύνουν τον αλλοδαπό που κοιμάται (κακώς) στην αυλή τους. Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης φαντασιώνονται άγριες νύχτες με βία και σεξ, στην αγκαλιά ενός νταβραντισμένου Χρυσαυγίτη, φυσικά. Και μία ολόκληρη χώρα, χορεύει στους ρυθμούς ενός φασισμού που δεν είναι καν «μοντέρνος», αλλά αρχέγονος, ασταμάτητος, σίγουρος για τον εαυτό του και για τον τελικό του θρίαμβο…
Έχουν ξεφύγει και δεν τους σταματά, πλέον, κανένας και τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου