Είναι παγωμένη, σκληρή, ενίοτε και αήττητη. Όμως μετά το σκοτάδι έρχεται το φως…
Η προσμονή του; Έντονη, σαν έρωτας και ανυπόφορη σαν χωρισμός. Την ζεις στο πετσί σου, όπως ακριβώς βιώνεις και το τώρα. Αυτό το σκοτεινό τίποτα, το τέλμα, το άγχος.
Και αύριο, τι; Τίποτα. Αυτό που είναι να γίνει, απλώς θα γίνει.
Και, όχι, το να αποδεχόμαστε τη σημερινή κατάσταση δεν είναι δείγμα μοιρολατρίας και παράδοσης στη Μοίρα, αλλά ένδειξη ωριμότητας.
Το τώρα, λοιπόν, είναι μαύρο, αδίστακτο, πονηρό και διεστραμμένο.
Γνωρίζεις, δε, ποιος το έκανε. Κι αν ο νους σου πάει κατευθείαν στους διεφθαρμένους πολιτικούς, απλώς σκέψου ότι αυτοί δεν είναι παρά η ανάκλαση του εαυτού σου. Του δικού μου. Του δικού μας. Όλων μας.
Ας ξεχάσουμε, λοιπόν, για λίγο τις προσωπικές ευθύνες μας και ας ονειρευτούμε μια τρελή φαντασίωση.
Ότι δηλαδή αύριο - άντε μεθαύριο - όλα θ' αλλάξουν προς το καλύτερο και πως το τέλμα δεν θα διαρκέσει μια ζωή, σαν ένα απέθαντο και αδηφάγο βαμπίρ. Ακόμη και αυτό, κάποια στιγμή, πεθαίνει με το που αντικρίσει το φως του ήλιου, ή μ΄ ένα παλούκι στην καρδιά και με μια σκελίδα σκόρδο.
Ναι, το σημερινό σκότος θα διαλυθεί, αρκεί να πιστέψεις στη δύναμη της αλλαγής, εκείνης που μπορεί να συντελεστεί μέσα σου.
Αρκεί να μην το βάλεις κάτω, να μην παραδώσεις ψυχή και πνεύμα στη μοίρα σου.
Αρκεί να πεις ότι «θέλω να αλλάξω».
Το τώρα είναι ο «νόμος», η θέλησή σου θα πρέπει να ξεπεράσει το τώρα.
Καλά Χριστούγεννα!
ΥΓ: Ο έρωτας βοηθάει στα παραπάνω, ποτέ μην το ξεχνάς αυτό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου