Ένα αδιέξοδο που δημιουργήσαμε όλοι μας, ο καθένας με τον τρόπο του και με τις ευθύνες καταμερισμένες, σχεδόν ισόποσα. Διαλύσαμε τη χώρα με τις κακές (κάκιστες) πολιτικές επιλογές μας, βρομίσαμε το περιβάλλον λέγοντας βαριεστημένα και ελληναράδικα «δε βαριέσαι», γεννήσαμε - εμείς οι ίδιοι και κανένας άλλος - την κόλασή μας. Και τώρα ζητάμε τα ρέστα. Μόνο που δεν υπάρχουν πλέον ούτε καν αυτά. Τα σκορπίσαμε μέσα στη μέθη τεσσάρων δεκαετιών εικονικής ευδαιμονίας και παχιών αγελάδων.
Ακόμη κι εκείνες οι παχιές και παρδαλές αγελάδες, δεν ήταν παρά μια οπτασία. Μια οφθαλμαπάτη ενός κόσμου που φαινόταν ότι θα άλλαζε, αν και δεν γνωρίζαμε, τότε, το πώς θα άλλαζε. Και τότε ξεκίνησε ο πανικός. Τα σπρεντς έτρεχαν στα τρελά. Ένας πρωθυπουργός (τον θυμάται άραγε κανείς, πέραν αυτών που τον κράζουν όπου σταθεί κι όπου βρεθεί;) υποσχόταν ότι η χώρα δεν θα μπει στο Διεθνές Τοκογλυφικό Ταμείο, για να πράξει λίγες εβδομάδες αργότερα το αντίθετο.
Και οι αναδουλειές γέννησαν ανεργία, η ανεργία έφερε απόγνωση και η απόγνωση «προσκάλεσε» χιλιάδες ανθρώπους στο να γίνουν αυτόχειρες. Κανένα αυτί δεν ίδρωσε, ενώ ταυτόχρονα χύνονταν λίτρα κροκοδείλιων δακρύων. Τα παραδοσιακά και εξευτελισμένα media προσπάθησαν, στην αρχή τουλάχιστον, να εξωραΐσουν την κατάσταση και να βαφτίσουν το θανατηφόρο χάπι, σε σωτηρία της χώρας. Ότι ήταν η μόνη λύση για να μην επιστρέψουμε στη δραχμή, λες και τώρα βλέπεις ευρώ στην τσέπη σου.
Σε λίγες ημέρες μπαίνουμε στο 2013 και, απ' ό,τι φαίνεται, δεν θα φέρει και πολλή τύχη στους πολίτες αυτής της προδομένης χώρας. Ας μην τα ρίξουμε στον γκαντέμικο αριθμό. Άλλωστε στις 21 Δεκεμβρίου δεν θα έρθει το τέλος του κόσμου. Αλλά ακόμη κι αν έρθει, εκείνο της Ελλάδας έχει συντελεστεί εδώ και καιρό.
Τι να κάνεις; Πολύ απλά να κοιτάξεις μπροστά και να δεις τι μπορείς ν' αλλάξεις εσύ, σε ατομικό επίπεδο. Το συλλογικό, απλώς ξέχασέ το, καθώς δεν αποτελεί παρά έναν μύθο για μεγάλα και ανώριμα παιδιά. Άσε που δεν έχει καν μια καλή νεράιδα. Ένας φίλος μου είπε πρόσφατα: «Το σημαντικό είναι να πιάνουμε τις ευκαιρίες που μας έρχονται και να περνάμε καλά». Θα προσέθετα, επίσης, ότι ίσως αυτό να αποτελεί και τη μοναδική λύση του προβλήματος, καθώς εδώ και 35 χρόνια, μια ολόκληρη χώρα δεν έπιανε καμία από τις ευκαιρίες που της έρχονταν και επιπλέον αμφιβάλλω αν περνούσε ουσιαστικά καλά.
Γιατί πόσο όμορφα μπορεί κάποιος να περνά, υπό την επήρεια του εικονικού χρήματος και της ανυπαρξίας αισθημάτων; Τα παίξαμε όλα στο κόκκινο και χάσαμε. Καιρός να φύγουμε απ' το «καζίνο» και να πάρουμε τις τύχες ξανά στα χέρια μας. Ο καθένας από την πλευρά του, ήρεμα, ώριμα, με ειλικρίνεια και σύνεση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου