Anaïs Nin: «Δεν βλέπουμε τα πράγματα όπως αυτά είναι, αλλά όπως είμαστε εμείς»

Αυτή η φράση της Anaïs Nin έρχεται στο μυαλό μου κάθε φορά που κάποιος ζητάει τη γνώμη μου για κάτι ή όταν μου δίνει τη γνώμη του για κάποιο ζήτημα που με απασχολεί.

Δε νομίζω να υπάρχει κανείς που να μπορεί να δει τα πράγματα όπως αυτά είναι. Μάλλον η δυνατότητα αυτή δεν είναι στα ντιφόλτ ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Έχει ενδιαφέρον, όμως, που προσπαθούμε απεγνωσμένα να περιγράψουμε ο ένας στον άλλο πώς μοιάζει ο κόσμος μέσα από το δικό μας οπτικό πρίσμα. Όταν κάποιες φορές ταιριάζουν οι περιγραφές, συμβαίνει αυτό το μαγικό πράγμα που λέγεται επικοινωνία. Αλλά είναι τόσο σπάνιο.

Έτσι λοιπόν, με αγωνία ρωτάς την κολλητή σου στις τρεις το πρωί για το τι πρέπει να κάνεις με τον Βαγγέλη που είναι απόμακρος τελευταία κι εκείνη θα σου απαντήσει σύμφωνα με τις δικές της εμπειρίες που διαμόρφωσαν το χαρακτήρα της. Θα σου απαντήσει ειλικρινά, ναι, σαν καλή φίλη βάζοντας τον εαυτό της στη θέση σου. Έλα όμως που δεν είναι εσύ και δεν είναι στη θέση σου.

Πόσες φορές ακούμε από γονείς/παππούδες/θείους να μας δίνουν συμβουλές και κατευθύνσεις για πετυχημένο βίο; Από το συνηθισμένο του στυλ «διάβασε να περάσεις στο πανεπιστήμιο» και «το ποδόσφαιρο/ η μουσική/το σινεμά δεν θα σου δώσει να φας» μέχρι το «μπες στο δημόσιο και παντρέψου». Όλοι έχουν τις καλύτερες προθέσεις και θέλουν το καλό μας. Αλλά επειδή πέτυχε γι' αυτούς η συνταγή, αυτό δεν σημαίνει ότι θα πετύχει και για μας. Γιατί εγώ δεν είμαι ο πατέρας μου και δεν μεγαλώνω στο 1975. Γιατί η ζωή δεν είναι γλυκό του Παρλιάρου να το φουρνίσεις τυφλοσούρτη με εγγυημένα αποτελέσματα.

Οπότε καταλήγω στο «φτάνει πια με τις συμβουλές και τις καθοδηγήσεις». Και κυρίως τέρμα τα «αχ, αν είχα κάνει αυτό τώρα, δεν θα ήμουν εδώ και θα ήμουν εκεί» γιατί, ναι, αν είχες διαλέξει διαφορετικό δρόμο μπορεί να μην ήσουν εδώ αλλά το πού θα ήσουν είναι άγνωστο. Ποτέ δε μπορείς να ξέρεις. Γιατί πάντα μπορείς να επιλέξεις μόνο έναν δρόμο και ποτέ δεν μπορείς να γνωρίζεις πού θα σε είχε οδηγήσει το άλλο μονοπάτι.