Ευρωπαϊκή κρίση ταυτότητας, μέτρα ψυχοπαθών και όλα αυτά για το τίποτα

Πρόσφατα δημοσιεύματα στον ελληνικό και διεθνή τύπο αναφέρουν το αυτονόητο. Ότι δηλαδή το ελληνικό πρόγραμμα έχει εκτροχιαστεί, ενώ το χρέος της χώρας μας είναι μη βιώσιμο. Θα μας πουν κάτι καινούργιο το οποίο δεν γνωρίζαμε;

Όχι, δεν θα μας πουν. Η πορεία της Ελλάδας είναι προδιαγεγραμμένη και - πολύ φοβάμαι - σκηνοθετημένη κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να φανεί… ατύχημα! Την ίδια πορεία, όμως, ακολουθούν και οι πιο αδύναμες χώρες της Ευρώπης. Ισπανία και Πορτογαλία βρίσκονται καθημερινά στο στόχαστρο κουστουμαρισμένων οικονομικών δολοφόνων: «Το χρέος σου δεν είναι βιώσιμο» λένε κατά μία έννοια στους ηγέτες των κρατών, «γι' αυτό κόψε μισθούς, συντάξεις και παροχές. Και δεν μας νοιάζει αν πεινάσει ο λαός σου. Σημασία έχει να διατηρηθεί το υπάρχον χρηματοπιστωτικό σύστημα». 

Με άλλα λόγια, το λεγόμενο Κράτος Πρόνοιας πάει κατά διαόλου. Μην σας εκπλήξει εάν φτάσουμε κάποια στιγμή στο σημείο να υιοθετήσουμε την (ανύπαρκτη) κοινωνική πρόνοια των Ηνωμένων Πολιτειών: εάν έχεις ιδιωτική ασφάλιση και αρρωστήσεις, τη γλίτωσες. Αν όχι, τότε πεθαίνεις σε κάποιο κατ' όνομα μόνο νοσοκομείο τριτοκοσμικού τύπου. Όμως εδώ τίθεται η εξής απορία: Πόσο θέλουμε μία τέτοια Ευρώπη, η οποία ελάχιστη πλέον σχέση έχει μ' εκείνη των μεγάλων Ευρωπαίων οραματιστών όπως ο Μονέ, ο Κολ και ο Μιτεράν;

Η Ευρωπαϊκή ενοποίηση είχε πρωτίστως έναν σκοπό: την ευημερία των λαών της Ευρώπης που «γεννήθηκε» από τις στάχτες του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και με σκοπό να μην επαναληφθεί η καταστροφή της δεκαετίας του '40 αλλά κι επιπλέον για να μπει πάλι μπρος η Ευρωπαϊκή οικονομία. Καλώς ή κακώς τα δημοσιονομικά των χωρών που αποτελούν σήμερα την ενωμένη Ευρώπη έχουν φτάσει στον ουρανό. 

Σε αυτό το σημείο, οι ευθύνες των τραπεζών σε παγκόσμιο επίπεδο είναι σχεδόν αποκλειστικές. Ποιος πληρώνει όμως τα σπασμένα; Όχι οι τράπεζες φυσικά, αλλά η καταρρέουσα μεσαία τάξη, μέσω αβάσταχτων φόρων και παρανοϊκών μειώσεων σε μισθούς και συντάξεις. Όσο για την ανεργία; Αγγίζει πλέον τα μεταπολεμικά ποσοστά του '40. 

Και η απορία παραμένει ως έχει: Μας εξυπηρετεί, πλέον, αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση και το δημιούργημα-Φρανκενστάιν ονόματι ευρώ; Πόσο θα αντέξουν οι Ευρωπαίοι πολίτες τα δημοσιονομικά μέτρα τα οποία αποφασίστηκαν και φτιάχτηκαν στα μέτρα και τα σταθμά… ψυχοπαθών; Η απάντηση είναι προφανής.