Δεν έχει το άγχος της απόλυσης, της μείωσης μισθού, της καταπάτησης των δικαιωμάτων του, της ΚΑΜΙΑΣ απολαβής, του καθημερινού εκβιασμού «άμα σου αρέσει, αν όχι η πόρτα είναι από 'κει», της ατέλειωτης ώρας δουλειάς από εκμετάλλευση και την πιθανότητα της εργασίας άνευ ασφάλισης. Αυτές ακριβώς είναι οι συνθήκες που επικρατούν πια στην αγορά εργασίας για τους περισσότερους.
Οπότε το να είσαι άνεργος δεν είναι και τόσο κακό, διότι δεν κινδυνεύεις άμεσα από ψυχολογικά, με έξοδα για ψυχανάλυση και - εν κατακλείδι - με ψυχοσωματικά. Εκεί που ήμαστε μία χώρα όπου 10 μήνες το χρόνο έχει ήλιο και άρα εγγυημένη ανεμελιά - σε σύγκριση με τις καταθλιπτικές σκανδιναβικές χώρες - πλέον ούτε και αυτός δεν φτάνει για να δημιουργήσει ευφορία. Τι να το κάνεις να πηγαίνεις για δουλειά και να γυρίζεις ράκος και απλήρωτος; Να τρως στη μάπα ένα κομπλεξικό αφεντικό, που σε κοιτάζει σαν να κουβαλάει το βάρος σου στην πλάτη του;
Βέβαια και το να είσαι άνεργος μπορεί να σου δημιουργήσει εξίσου ψυχολογικά, εφόσον δεν παράγεις και νιώθεις άχρηστος και ιδίως όταν τρέχουν οι λογαριασμοί. Η κυβέρνηση δεν έχει να προτείνει ούτε και σ' αυτό το θέμα λύσεις κι ούτε δίνει λεφτά για ψυχιάτρους. Το τραγελαφικό είναι πως πριν από μια δεκαετία οι ψυχολόγοι και ψυχίατροι ήταν της μόδας και όλοι πήγαιναν χωρίς λόγο, ενώ τώρα που είναι επιβεβλημένη η διάγνωσή τους, δεν έχει λεφτά να πάει κανείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου