«Η μοναξιά είναι από χώμα» - Η Μάρω Βαμβουνάκη και το αδιέξοδο του έρωτα

Παλιό βιβλίο που έπεσε στα χέρια μου φέτος (κάλλιο αργά παρά ποτέ). 

Πρόκειται για 18 ερωτικές επιστολές ενός άντρα προς τη γυναίκα που αγάπησε μέχρι τέλους και παρ' όλα αυτά χώρισε, γιατί την αγαπούσε. Για όσους δεν περνούν και την καλύτερη περίοδο συναισθηματικά, ας μην επιχειρήσουν να το διαβάσουν. Για εκείνους που είναι μαζοχιστές ας το «καταβροχθίσουν»…

Παραθέτω ένα απόσπασμα από το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη, «Η μοναξιά είναι από χώμα»:

«Ο έρωτας που απαιτεί το άπειρο παντοτινό, λίγες στιγμές μόνο καταφέρνει να κατέχει και λιώνει. Ο έρωτας είναι σχεδόν πάντοτε αποτυχημένος. Κοίτα τους ερωτευμένους πώς μαραίνονται. 
Ο έρωτας δεν φτάνει στον στόχο του. Τα θέλει όλα και δεν συμβιβάζεται στα λίγα, τα μπορεί όλα ενώ εμείς δεν τα μπορούμε. Αρρωσταίνει στα χέρια μας, ολόδροσο πέταλο γαρδένιας που γρήγορα το κιτρινίζει η αναπνοή μας. 
Απόλυτα ελπίζει, απόλυτα τραυματίζεται. Μάτι θαυμάσιο που και η μικρότερη σκονίτσα το δακρύζει και το θολώνει. Ο έρωτας πονάει και ασφυκτιά, γιατί δεν ολοκληρώνεται.»

Μάρω Βαμβουνάκη, «Η Μοναξιά είναι από Χώμα». Εκδόσεις ΦΙΛΛΙΠΟΤΗ, 1987.