Πριν το ξημέρωμα, πριν το ηλιοβασίλεμα, πριν τα μεσάνυχτα

Τον Αύγουστο που μας πέρασε είχα την ευτυχία να βρίσκομαι στη Μεσσηνιακή Μάνη. Εκτός από μένα την ίδια ακριβώς ευτυχία είχε και ο αγαπημένος μου Ethan Hawke, ο οποίος βρέθηκε στην Πελοπόννησο για τα γυρίσματα της ταινίας του. Η κοριτσίστικη καρδούλα μου σκίρτησε, όταν άκουσα πως η ταινία αυτή θα είναι συνέχεια των «Πριν το Ξημέρωμα» και «Πριν το Ηλιοβασίλεμα» και θα λέγεται «Πριν τα Μεσάνυχτα».

Ήταν το 1995, όταν είδα στο βίντεο (σημείωση για τους νεότερους: ναι, αυτή τη συσκευή που δέχεται βιντεοκασέτα που τη νοικιάζεις από ένα μαγαζί που λέγεται βίντεο κλαμπ) το «Πριν το Ξημέρωμα». Aγόρι (Ethan Hawke) γνωρίζει κορίτσι (Julie Delpy) σ' ένα τραίνο στην Ευρώπη και αποφασίζουν να περάσουν μια νύχτα μαζί στη Βιέννη γνωρίζοντας ότι πιθανότατα θα είναι και το μοναδικό βράδυ που περνούν μαζί.

Βλέπεις, το 1995 δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα, δεν υπήρχαν email, δεν υπήρχε φατσοβιβλίο. Το μόνο που μπορούσες να κάνεις γνωρίζοντας έναν άνθρωπο, ήταν να του δώσεις μια διεύθυνση σ' ένα κομματάκι χαρτί ή ένα σταθερό τηλέφωνο. Που όμως το τηλέφωνο μπορεί να ήταν οικογενειακό, να καλούσες και το πρόσωπο να έλειπε και εσύ να ντρεπόσουν να πάρεις ξανά. Ή μπορεί να έστελνες γράμμα και να χανόταν ή να άλλαζε διεύθυνση ο παραλήπτης. Υπήρχε ένας βαθμός δυσκολίας το 1995 στο να διατηρήσεις τη γνωριμία που έκανες σε ένα τραίνο, σε μια άγνωστη χώρα…

Αν η ταινία γυριζόταν σήμερα, ο Jesse και η Celine θα γκούγκλαραν ο ένας τον άλλον με την πρώτη ευκαιρία. Εκείνος θα ήξερε με μια ματιά την αγαπημένη της μουσική, τις ταινίες που μισεί, τα μέρη που διασκεδάζει και το πού πήγε διακοπές πέρυσι. Εκείνη θα ήξερε ότι αυτός μερικές εβδομάδες πριν, βαριόταν στη δουλειά αλλά πάλι καλά που έρχεται σαββατοκύριακο κ.ο.κ. Οπότε, ναι, το 1995 ίσως ήταν η τελευταία χρονιά που μπορούσε να γυριστεί μια ταινία σαν κι αυτή. Ένας ύμνος στην αγαπημένη μου δεκαετία, τα '90ς που οι άνθρωποι είχαν τέλεια μαλλιά, τέλεια ρούχα και τέλειες μουσικές.

Περνούν μια νύχτα στη Βιέννη περπατώντας, φιλοσοφούν, γελάνε, γνωρίζουν ο ένας τον άλλο, ερωτεύονται και όλα αυτά (spoiler alert) για να χωριστούν πριν το ξημέρωμα στον σταθμό του τραίνου, χωρίς να ξέρουν αν θα ξανασυναντηθούν ποτέ. Mα πόσο ρομαντικό; Και ταυτόχρονα ρεαλιστικό. Όχι ότι ο ρεαλισμός είναι το αντίθετο του ρομαντισμού, αλλά καταλαβαίνεις τώρα…

Εννέα χρόνια μετά, στο «Πριν το Ηλιοβασίλεμα», τους δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία να είναι μαζί και να θυμηθούν εκείνη την νύχτα στη Βιέννη. Να δουν ο ένας μέσα από τα μάτια του άλλου τον παλιό τους εαυτό και το πού τους έχει οδηγήσει η ζωή τώρα. Για άλλη μια φορά, ο σκηνοθέτης Richard Linklater δεν μας σερβίρει ένα happy end αλλά αφήνει στην κρίση του θεατή το τι τελικά συμβαίνει μεταξύ τους.

Και τώρα έρχεται η τρίτη ταινία «Πριν τα Μεσάνυχτα» που το μόνο που ξέρω είναι ότι θα έχει γυρίσματα στην Ελλάδα και ότι ανυπομονώ να τη δω. Ίσως μέσα μου να ελπίζω αυτή η ταινία να μην έχει μόνο πριν αλλά να έχει και ένα μετά. Και πάντα θα θυμάμαι τον Jessie να λέει στη Celine: «Listen, if somebody gave me the choice right now, of to never see you again or to marry you, alright, I would marry you, alright. And maybe that's a lot of romantic bullshit, but people have gotten married for a lot less».