Και για να γίνω πιο σαφής: Τα πράγματα είναι καθρέφτισμα του εαυτού μας.
Πάρτε, για παράδειγμα, τη διαφθορά στην πολιτική και την οικονομία. Κατηγορείται ένα συγκεκριμένο πολιτικό πρόσωπο ότι ενόσω έβγαζε πύρινους λόγους υπέρ της εξυγίανσης του κράτους και κατά των φοροφυγάδων, παράλληλα «μαγείρευε» τα οικονομικά στοιχεία συγγενών του, κοροϊδεύοντας κατ' ουσίαν το ελληνικό δημόσιο.
Την ίδια στιγμή, ιερείς βγάζουν εξίσου πύρινους λόγους επί του άμβωνα, για να προωθήσουν ιδανικά όπως η ηθική. Την ίδια όμως στιγμή ή λίγο αργότερα, κάνουν στο σκοτάδι τα χειρότερα όργια. Έτσι ήταν ανέκαθεν η εξουσία και δεν ποτέ δεν θα αλλάξει. Υποκριτική, αδηφάγα, κυνική και κακότροπη. Έτσι, όμως, είμαστε και εμείς οι ίδιο. «Άνθρωποι» υποκριτές, αδηφάγοι, κυνικοί και κακότροποι.
Και λυπάμαι που το γράφω τόσο απόλυτα, αλλά δεν υπάρχει ελπίδα στο να αλλάξει, κάποια στιγμή, η ανθρώπινη φύση. Πάρτε για παράδειγμα τις οικογενειακές σχέσεις που διαλύονται από τη μια στιγμή στην άλλη λόγω κληρονομικών διαφορών, εξαπατήσεων, ακόμη και διαφωνιών εκ του μη άνευ. Σκεφτείτε, επίσης, πόσες ερωτικές σχέσεις έχουν διαλυθεί απότομα και βίαια τη στιγμή που όλα ήταν (φαινομενικά) μέλι-γάλα.
Δυστυχώς, ο μήνας του μέλιτος των σχέσεων (κάθε είδους) δεν διαρκεί για πολύ καιρό. Κάθε φορά που μου συμβαίνει κάτι απρόοπτο, θυμάμαι - το έχω αναφέρει ήδη σε κάποιο άλλο κείμενό μου - μια από τις βασικές βουδιστικές αρχές. Ότι δηλαδή, τίποτα δεν διαρκεί αιώνια και ότι τα πάντα - μα τα πάντα! - είναι παροδικά. Και το ευχάριστο και το δυσάρεστο. Και το καλό και το κακό. Και η ευτυχία και η δυστυχία. Και η επιτυχία και η αποτυχία.
Κι αν οι καταστάσεις αλλάζουν προς το καλύτερο, έχει καλώς. Αν όμως διαφοροποιούνται προς το χειρότερο, τότε πονάμε. Σωματικά, ψυχικά, ψυχοσωματικά. Πόση είναι η ζωή μας; Μετριέται σε χρόνια ή σε ποιότητα ζωής; Προφανώς μάλλον το δεύτερο ισχύει, κι αν δεν μας αρέσει, τότε δεν έχουμε παρά ν' αλλάξουμε πλανήτη. Αυτός εδώ είναι άδικος και αδυσώπητος, σκληρός και βίαιος. Μοχθηρός, σκοτεινός και ανάρμοστος για εκείνους που τυγχάνει να είναι λίγο πιο πολύ ευαίσθητοι από τους υπόλοιπους.
Κι επειδή δεν μπορεί να… μετακομίσει κάποιος για να ζήσει σ' άλλο πλανήτη, η μόνη λύση που μας απομένει είναι να ζούμε τα πράγματα και τις καταστάσεις έτσι όπως έρχονται, ενώ παράλληλα να προσπαθούμε ν' αλλάξουμε την πορεία τους. Πόσο εύκολο μπορεί να είναι κάτι τέτοιο; Αρκετά δύσκολο! Αλλά…
Υπάρχει πάντα ένα «αλλά» και στη συγκεκριμένη περίπτωση, δύο:
Το πρώτο «αλλά» σχετίζεται με τη διάρκεια της ζωής. Είναι πολλή μικρή για να τη χαραμίζουμε με άσχετους, κινικούς. παρτάκηδες και ενοχλητικούς. Κι αν μπορούμε, δεν έχουμε παρά να τους διώξουμε από τη ζωή μας. Έτσι, απλά και νοικοκυρεμένα. Να κάνουμε, δηλαδή, ένα καλό ξεσκαρτάρισμα και να αποβάλλουμε τη σαβούρα από την καθημερινότητά μας.
Αν όμως δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς και είμαστε υποχρεωμένοι να τους τρώμε στα μούτρα, τότε δεν μας απομένει παρά να διαχειριστούμε το πρόβλημα μέσα μας. Άλλωστε κανένας διάλογος δεν έφερε ποτέ κάποιο θετικό αποτέλεσμα. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Με άλλα λόγια, ένα πρόβλημα δεν χρειάζεται πάντα να λύνεται. Αρκεί η σωστή διαχείρισή του.
Το δεύτερο «αλλά» έχει να κάνει με αυτόν τον μυστηριώδη νόμο της εξέλιξης. Τίποτα δεν μένει απαράλλαχτο και στάσιμο και αυτή η ιδέα μπορεί να δώσει μια κάποια ελπίδα. Ότι, δηλαδή - πού θα πάει! - κάποια στιγμή θα γυρίσει ο τροχός και θα στείλει στο διάολο όλα όσα μας ενοχλούν. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μέχρι τότε θα πρέπει να αφηνόμαστε στη μοίρα μας. Το αντίθετο, μάλιστα!
Η καθημερινή μάχη για τη ζωή συμβαίνει κυρίως μέσα μας. Αλλάζοντας, έτσι, τον τρόπο με τον οποίο αντικρίζουμε και αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις και τα προβλήματα, αλλάζουμε κατ' επέκταση και την ίδια τη ζωή μας, προφανώς προς το καλύτερο.
You say you want an evolution, baby!
Η φωτό είναι από το graphic novel The Invisibles του Grant Mossisson (εκδόσεις Vertigo).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου