Γράψε λάθος

Είναι όλα λάθος. Ο τρόπος σκέψης, τα λόγια και οι πράξεις μας. Γι' αυτό, ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε, όπως είχε πει (ορθά) ένας από τους 300 της Βουλής των Ανίκανων. 

Και το πρόβλημα δεν είναι πολιτικό, αλλά βαθύτατα πολιτισμικό. Από τη Μεταπολίτευση κι έπειτα, η Ελλάδα μετατράπηκε από χώρα υπό ανάπτυξη, σε χώρα υπανάπτυκτων. Οι μπουζουκλερί βαφτίστηκαν «πολιτιστικά κέντρα». Η τότε Ε.Ο.Κ. έδινε επιδοτήσεις που πήγαιναν στους αγρότες, οι οποίοι στη συνέχεια έπαιρναν «εργολαβία» τις πουτάνες και τις Mercedes. Ο κάθε αγράμματος διοριζόταν διευθυντής σε δημόσια υπηρεσία, ενόσω ο πτυχιούχος προσπαθούσε να βρει κάποιο πολιτικό μέσο για να ζήσει και αυτός το όνειρό του: μια θέση στο δημόσιο.

Και μέσα σ' όλα τ' άλλα, στη χώρα των αμέτρητων μικρών και κομπλεξικών καραγκιόζηδων, άνθισε η λούφα, η λαμογιά, το «δε βαριέσαι», ενίοτε και το «δε γαμιέται». Το εύκολο χρήμα αποκτήθηκε από τους πολλούς, χωρίς ωστόσο να συνοδεύεται από το αντίστοιχο background. Μέσα στα λεωφορεία άκουγες από το ραδιόφωνο την κάθε σκυλού να τραγουδά, ή καλύτερα να γαβγίζει. Πήγαινες στο περίπτερο για να αγοράσεις τσιγάρα, το ζητούσες ευγενικά και ο περιπτεράς σκεφτόταν «άντε μωρή αδερφάρα». Γιατί όπως και να το κάνουμε, ο περιπτεράς ήταν και ΠΟΛΥ άντρας. Μόνο που τα βράδια άλλα έκανε με το τσόλι του απέναντι πεζοδρομίου.

Όσο για τις σχέσεις, σχέσε μέσα! Το κέρατο ήταν η… ουσία της σχέσης και δεν αποτελούσε απλώς ένα παράπτωμα. Why not? Από τη στιγμή που κλέβεις την εφορία, δουλεύεις τον διπλανό του, λουφάρεις στη δουλειά, ξυπνάς και κοιμάσαι μέσα σ' ένα μεγάλο ψέμα, γιατί όχι και να μην απατήσεις τον ή τη σύντροφό σου; «Δε γαμιέται, θα το κάνω κι ας πάν' όλα στο διάολο». Αυτή η φράση έγινε το εθνικό μας μάντραμ, κάτι σαν το «Οοομμμ» των γιόγκι, αλλά σε ελληναράδικη βερσιόν. Και όποιος, φυσικά, τολμούσε να διαφοροποιηθεί από την κοιμισμένη μάζα, αμέσως ταυτιζόταν ως «ο μαλάκας της παρέας».

Καμία αξιοπρέπεια, κανένα ήθος, καμία αρχή. Όχι, δε λέω… άνθρωποι είμαστε και έχουμε δικαίωμα στο λάθος. Όταν όμως αυτό διαιωνίζεται στο άπειρο, το λάθος καταντά δεύτερη φύση μας, ίσως και πρώτη. Κανένα, λοιπόν, όριο, καμία ευαισθησία, μία είναι η ουσία: το «δε γαμιέται». Μέχρι που ξέσπασε η τεχνητή κρίση. Αφού οι «έξω» μας άκουγαν να αποκαλούμε ο ένας τον άλλον «μαλάκα», σκέφτηκαν: «Με 10 εκατομμύρια διαθέσιμους μαλάκες, θα κάνουμε το καλύτερο πείραμα που έχει γίνει σε ευρωπαϊκό κράτος EVER».

Ενδεχομένως να σκέφτηκαν ότι δεν είμαστε και τόσο Ευρωπαίοι, καθώς μάλλον θα έλαβαν υπόψη και τα τσιφτετέλια που ακούγονταν μέσα από τα γύφτικα μέρη, τα οποία τη δεκαετία του '90 τα βάφτισαν «Ελληνάδικα». Λίγο το ένα, λίγο τ' άλλο, κάπως η γαϊδουριά μας και σίγουρα η προδοσία ορισμένων προοδευτικών και σοσιαλιστρικών δυνάμεων της δεκάρας, φτάσαμε στα σημερινά μας χάλια.

Δε γαμιέται. Γράψε λάθος. Η ζωή συνεχίζεται και κάτι καλό θα γεννηθεί μέσα από αυτόν τον βρομερό Κόπρο του Αυγεία.