Βαρεμάρα

Είναι κάτι απογεύματα Κυριακής που νιώθω λες και είμαι ήρωας ενός βιβλίου που ο συγγραφέας του δεν φαίνεται να 'χει και πολύ έμπνευση.


Είναι κάτι απογεύματα Κυριακής που θυμίζουν εκείνη τη διαφήμιση whiskey, όπου κάποιοι τύποι πετούν τάπες σε βαρέλια και ο χρόνος έχει σταματήσει και είναι όλα φέεεετα (ουπς, αυτό είναι από άλλη διαφήμιση). Eίναι κάτι απογεύματα Κυριακής, που ο κόσμος μοιάζει με τη σημαία της Ιαπωνίας: ο σχεδιαστής της πρέπει να βαριόταν οικτρά. Όχι… όχι, δεν πρόκειται να παραπονεθώ για τη βαρεμάρα μου. Κατά κάποιο τρόπο η ευτυχία και η βαρεμάρα είναι έννοιες ταυτόσημες στο μυαλουδάκι μου.

Δε βαριέμαι ποτέ να βαριέμαι! Όταν βαριέμαι, σημαίνει ότι δεν έχω κάποιο μεγάλο πρόβλημα ή στεναχώρια να μου τρώει τα σωθικά. Οπότε έχω μάθει να απολαμβάνω και να εκτιμώ τη γλυκιά πλήξη. Υπάρχει όμως και η αντίθετη από τη δική μου άποψη και μάλλον ο περισσότερος κόσμος τη συμμερίζεται. Ένας φίλος μου λέει, για παράδειγμα, ότι το αντίθετο της ζωής δεν είναι ο θάνατος, αλλά η βαρεμάρα. Επίσης λέει ότι κάποια στιγμή θα βρεθεί φάρμακο για όλες τις ασθένειες αλλά δε θα βρεθεί ποτέ φάρμακο για την πλήξη!

Κι άλλοι σπουδαίοι άνθρωποι, πέραν του φίλου μου, έχουν καταφερθεί εναντίον της βαρεμάρας. Για παράδειγμα ο Erich Fromm στο «Dogma Of Christ» μας πληροφορεί ότι φαντάζεται την Κόλαση σαν ένα μέρος όπου είσαι καταδικασμένος να βαριέσαι συνεχώς. Ο Soren Kierkegaard στο «Rotation Of Crops» θεωρεί πως οι Θεοί βαριόντουσαν και από ανία έφτιαξαν τους ανθρώπους. Στο ίδιο κείμενο μας λέει πως η βαρεμάρα είναι η μητέρα όλων των δεινών (χμμ… οι Θεοί έφτιαξαν τους ανθρώπους επειδή έπλητταν και η πλήξη είναι η αφετηρία του κακού, τον έκανες και συ τον συνειρμό, ε;).

Ελπίζω να μην πεταχτεί κανείς τώρα να πει καμιά εξυπνάδα του στυλ «μόνο οι βαρετοί άνθρωποι βαριούνται». Κι αν το πει, παρακαλώ να μου το αποδείξει κιόλας! Γιατί μερικοί από τους πιο ενδιαφέροντες ανθρώπους που γνωρίζω δεν είναι καθόλου βαρετοί, απλώς τυγχάνει να βαριούνται εύκολα, ίσως γιατί ανεβάζουν τον πήχη ψηλά. Μπορεί επίσης κάποιος άνθρωπος να είναι πολύ βαρετός αλλά να μη βαριέται ποτέ να κάνει το πιο βαρετό πράγμα του κόσμου (να ξεσκονίζει τη συλλογή με τα γραμματόσημα που κληρονόμησε από τη γιαγιά του).

Ναι, λοιπόν! Έχω δικαίωμα στη βαρεμάρα και αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι βαρετός άνθρωπος. Άσε που έχω και την αίσθηση ότι πολλές μεγάλες ανακαλύψεις έγιναν τη στιγμή που κάποιος βαριόταν. Και πού ξέρω εγώ δηλαδή αν αυτός ο Νεύτωνας είχε βαρεθεί τη ζωή του, τη φυσική, τους φίλους του και έκατσε κάτω από ένα δέντρο για να ευχαριστηθεί την πλήξη του και το απόλυτο τίποτα και τότε… τσουπ, έπεσε το μήλο και το ένα έφερε το άλλο και σήμερα μιλάμε για τη βαρύτητα; Στη δική μου περίπτωση, βέβαια, άντε το πολύ πολύ ν' ανακαλύψω κάνα βιβλίο που δεν θυμόμουν ότι έχω, την ώρα που ταξινομώ τα βιβλία μου κατά χρωματική αρμονία.

Η βαρεμάρα μπορεί να είναι δημιουργική. Οι καλύτερες ιδέες κατεβαίνουν την ώρα της ταβανοθεραπείας, όταν δηλαδή κοιτάς το ταβάνι με τις ώρες και αφήνεις το μυαλό να τρέξει και χάνεσαι στις σκέψεις σου. Επιτέλους, φτάνει πια με τις «δραστηριότητες» και τα «εξωτερικά ερεθίσματα». Κάποιος μπορεί απλά να κάθεται και να μην κάνει τίποτα και όμως να μην χάνει το χρόνο του. Πάντως, πίστεψέ με, είναι αδύνατο να πεθάνει κανείς από βαρεμάρα (και το λέω εγώ που μου αρέσει να διαβάζω λεξικά, ας πούμε) γιατί να, κάποτε πήγαινα Λύκειο κι όμως επέζησα.

Κλείνω με Baudelaire : Το ennui μ' ένα χασμουρητό κατάπιε τον κόσμο!

«There is one uglier, wickeder, more shameless! Although he makes no large gestures nor loud cries He willingly would make rubbish of the earth And with a yawn swallow the world; He is Ennui!»
(To the Reader, By Charles Baudelaire. 1964)