Το βλέμμα των ανθρώπων

Αν και με ελαφρά μυωπία, εξακολουθώ να βλέπω καθαρά, από τη δική μου οπτική γωνία. Και το βλέμμα των ανθρώπων μού «λέει» πολλά. 

Κοιτάζω το βλέμμα του Σαμαρά που σαρδόνια ψιθυρίζει «σας μισώ, σας μισώ, σας μισώ…» Ο βασιλιάς δεν είναι πια γυμνός, αλλά τρελαμένος. 

Παρατηρώ το βλέμμα του Βενιζέλου που φωνάζει με θρήνο, ότι του λείπει ο υπουργικός θώκος. Και πονάει βαθιά και αξιολύπητα, σαν τον κλοσάρ που ψάχνει μια γωνιά για να ζεσταθεί. 

Βλέπω τα μάτια του Ποταμίσιου μηντιακού Θεοδωράκη (καμία σχέση με αυτό που εξέπεμπε τηλεοπτικά) που δείχνουν την αγωνία εκείνου που είναι πολιτικά αναλώσιμος, αφού «διορίστηκε», αλλά τελικά το «προϊόν» δεν «πουλάει».

Ατενίζω γελώντας τον (κατά τ’ άλλα συμπαθή) Αμυρά, που έβγαζε μέσα στη Βουλή selfies. Και το βλέμμα του λέει με ανακούφιση «ευτυχώς που τώρα θα έχω ένα σταθερό εισόδημα και δεν θα τρέχω από εδώ κι από κει για να πληρωθώ με μπλοκάκι».

Κι όμως! Αν και όλοι αυτοί (και άλλοι πολλοί ακόμα) βρίσκονται μέσα στη Βουλή των Ελλήνων, για πρώτη φορά ελπίζω ότι κάτι αλλάζει. Και αυτός ο ιός της αλλαγής, σύντομα θα «προσβάλλει» όλο τον παλιό κόσμο της υποκρισίας, της σοβαροφάνειας και της αμετροεπούς γελοιότητας, σε ολόκληρη την Ευρώπη. 

Η ελπίδα εκδικείται τελευταία.